Zwaarte van de dag
Ik haal diep adem. Of eigenlijk zucht ik. Het is negen uur ’s avonds en ik vertrek vanuit de universiteit naar huis. Mijn eerste jaar psychologie, 22 jaar oud. Mijn hoofd voelt alsof het op knappen staat. Ik probeer de drukte van de dag van me af te schudden terwijl ik van de metro naar huis loop. Mijn gedachten razen door mijn hoofd. Mijn brein maakt overuren, mijn hoofd is vol. Maar tegelijkertijd leeg.
Mijn schouders voelen zwaar. Niet alleen door de boekentas vol literatuur voor mijn examenweek, maar ook door een last die ik niet kan omschrijven. Terwijl ik naar buiten loop, geniet ik van de frisse avondlucht en haal diep adem. Dit had ik nodig. Met snelle stappen loop ik naar de metro. Ik zie een oudere metro stilstaan en baal. Ik weet dat het geluid van deze metro mij hoofdpijn zal bezorgen en dat mijn ogen zullen branden van het felle licht. Eenmaal onderweg irriteer ik me mateloos aan het remgedrag van de metrobestuurder en aan de wietlucht van een groep jongeren.
Als ik uitstap, voel ik opluchting. Ik geniet van mijn wandeling naar huis. Ik ben bijna thuis. En dan bekruipt me een waterval van emoties: schuld, schaamte en zwaarte. Shit, ik voel een brok in mijn keel. Ik blijf stilstaan voor de voordeur, haal nog een paar keer diep adem en probeer mezelf moed in te spreken. Een paar seconden blijf ik staan, mijn adem vastgehouden. Het enige wat ik kan denken is: hoe kom ik zo snel mogelijk boven in mijn kamer zonder dat iemand doorheeft dat ik op knappen sta?
Ik dwing mezelf te glimlachen en stap naar binnen. “Doe normaal,” gebiedt een strenge stem in mijn hoofd. “Je familie heeft de hele dag op je gewacht. Laat die tranen voor later.”
Warme chaos
Ik weet precies wat me te wachten staat. Als ik naar binnen stap, betreed ik een huis vol warmte en chaos. Bij het aanbellen hoor ik het al: “NAOUAL IS THUIS!”
Mijn moeder, met haar vertrouwde geur van Marokkaanse kruiden, is aan het koken. Ja, ook om tien uur ’s avonds. Mijn broertjes stoeien luidruchtig. Ik heb er vier, dus je kunt je voorstellen hoe dat eruitziet. Mijn kleine zusje rent op me af om met mij te knuffelen en bij te praten over hoe haar dag was. Mijn vader zit voor de tv, waar oorlogsnieuws op hoog volume de kamer vult. Zodra hij me ziet, vraagt hij of ik bij hem kom zitten, omdat hij me al zo weinig ziet.
Ik kus mijn moeder, knuffel mijn zusje en plaag mijn broertjes, zoals ik altijd doe. Mijn vader roept me naar de woonkamer, maar ik weet me eruit te praten. Mijn moeder zet eten op tafel en terwijl ik een hap neem, voel ik ineens hoe hongerig ik eigenlijk ben. Toch blijft het wringen. Ondanks de warmte en liefde om me heen, voel ik me alsof ik op de rand van een afgrond sta. Zodra ik iedereen de aandacht heb gegeven die ze verdienen, vlucht ik naar boven om een lange, warme douche te nemen.
Wat is er mis?
Ik laat het warme water over me heen stromen en eindelijk laat ik mijn tranen gaan. Ze komen in golven. Een verdriet dat ik niet kan verklaren, neemt bezit van me. Wat is er mis met me? Waarom voel ik dit altijd zo intens?
Mijn hoofd vult zich met vragen. Ben ik zwak? Heb ik een stoornis? Of nog erger… ben ik misschien bezeten? Wat was er toch mis met mij?
Als ik hoor dat niemand boven is, sluip ik mijn kamer in. Ik deel de kamer met mijn zusje, maar nu heb ik het rijk alleen. Ik kruip in bed, trek de dekens over mijn hoofd en probeer de wereld buiten te sluiten. Tranen blijven stromen totdat ik uitgeput in slaap val.
Zo voelde ik me vaker wel dan niet. Tot mijn verbazing had ik ook bijzonder vrolijke, energievolle dagen. Dagen waarop ik kon knallen, leuke dingen deed en hele ondernemingsplannen schreef voor mijn innovatieve ideeën waarmee ik de wereld wilde veranderen. Dagen waarop ik hard kon lachen, met iedereen in gesprek wilde en zelfs het leren leuk vond. Ik kon niet wachten om thuis te komen. Maar als ik dan eenmaal in bed lag, voelde ik dezelfde zwaarte en emotieswaterval op mij afkomen. Mijn energie was op; ik was kapot.
Ik vertelde het aan niemand. Ik begreep zelf amper wat er aan de hand was. Op automatische piloot kwam ik met diepe dalen en hoge pieken mijn schoolperiode door.
Een ander perspectief
Nu ik ouder ben, getrouwd en twee prachtige kindjes heb, kijk ik met andere ogen terug. Soms mis ik de warmte van mijn ouderlijk huis, het lawaai, de chaos, maar ik geniet van mijn eigen plekje samen met mijn gezin.
Op de vraag ‘Wat is er mis met mij?’ heb ik acht jaar later een prachtig antwoord gevonden: er was nooit iets mis met mij. Ik had gewoon geen idee wie ik was, hoe ik mijn energie moest managen, mijn emoties ruimte kon geven en hoe ik de prikkels van de dag kon verwerken als Marokkaans- Nederlands meisje.
Ik was/ben een hoogsensitieve high sensation seeking vrouw in een wereld waarin ik iedereen tevreden probeerde te stellen, met één been in de Marokkaanse cultuur en het andere been in de Nederlandse cultuur. Een vrouw die intens kon genieten en balen van dingen om haar heen. Ik was een jonge vrouw die constant ‘aan’ stond, zonder te weten wat ze ermee aan moest.
Het Avontuur
Lieve lezer, mag ik je meenemen in mijn wereld? Een wereld vol tegenstrijdigheden en paradoxen. Mag ik je vertellen over hoe ik mij beweeg tussen mijn complexe, kleurrijke werelden? Hoe ik als Marokkaans-Nederlandse opzoek ben gegaan naar mijn HSP/HSS-identiteit? Over hoe ik mijn innerlijk kind in de ogen heb durven aankijken en hoe ik mijn eigen plek in deze wereld heb gecreëerd?
Naoual Azouagh (1994) is Transcultureel Systeem Coach en trainer, gespecialiseerd in hoogsensitiviteit, neurodiversiteit en de culturele invloed op deze thema’s.
Vanuit een cultureel bewuste bril helpt ze vrouwen navigeren door de paradoxen van hun identiteit en sensitiviteit. Ze ondersteunt hen bij het vinden van de balans tussen professionele ambities en persoonlijke behoeften als vrouwelijke professional. Als HSP’er en ambitieuze moeder van twee kinderen deelt Naoual haar persoonlijke reis en inzichten over hoe gevoeligheid in een complexe wereld als kracht kan worden ingezet. Ze inspireert vrouwen om hun authentieke pad te vinden, door de dynamieken van cultuur, sensitiviteit en persoonlijk leiderschap te omarmen.